Story by Jinsa Mariyam

🙏🏻 ദൈവമേ നന്ദി🙏🏻

സൂര്യന്റെ ചൂടേറ്റ് ആ വൃദ്ധന്റെ നെറ്റിയിൽ നിന്ന് ഒരു വിയർപ്പുതുള്ളി ഉഴുതിട്ട മണ്ണിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി. ഒരു പക്ഷെ ആ വിയർപ്പുതുള്ളി അതിന് ദാഹലമായിത്തന്നെ മാറിയിരുന്നേനേ. ചുറ്റും സൂര്യ പ്രകാശമായിരുന്നെങ്കിലും ആ വൃദ്ധന്റെ മനസ്സിൽ കാർമേഘം മൂടിയിരുന്നു. എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും പൊട്ടിക്കരയാവുന്ന ഹൃദയം ആ വൃദ്ധന് വലിയൊരു ഭാരമായിരുന്നു.

താൻ അനാഥനാണ്. തന്റെ അച്ഛനമ്മമാർ ആരാണെന്നും ബന്ധുക്കൾ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്നും അറിയില്ല. എന്തായാലും താൻ ഒരു അച്ഛനില്ലാതെയോ 9 മാസം ചുമന്നു നടന്ന അമ്മയില്ലാതെയോ വരില്ല. അപ്പോൾ അയാളുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് മറ്റൊരു ചോദ്യം ഉദിക്കും " ഇങ്ങനെ തന്നെ അനാഥനാക്കാനായിരുന്നു ഉദ്ദേശ്യം എങ്കിൽ എന്തിനായിരുന്നു തന്നെ ഈ ഭൂമിയുടെ ശിരസ്സിൽ കൊണ്ടു വച്ചത്?" എന്ന് .

എങ്ങനെയായിരുന്നു തന്റെ ചെറുപ്പകാലം എന്ന് ഓർമ്മയില്ല. പിന്നുള്ള കാലം എങ്ങനെ ആയിരുന്നു എന്ന് ഓർക്കാനും ആഗ്രഹമില്ല. ചുറ്റുമുള്ളവരുടെ 'അനാഥൻ' എന്ന വിളിപ്പേരിൽ അയാൾ വല്ലാതെ മുഷിഞ്ഞു നാറിയിരുന്നു. വിദ്യാഭ്യാസമില്ല. എന്തിനും ഏതിനും മാതാപിതാക്കളുടെ വിവരങ്ങൾ വേണം. അങ്ങനെ എല്ലാവരും അദ്ദേഹത്തെ ദൂരേക്കു തള്ളി എറിഞ്ഞു. പിന്നെ ഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്ന് കൃഷിയൊക്കെ ചെയ്ത് കർഷകൻ എന്ന പേര് കൂടെക്കൂട്ടി. ചീനി, കാച്ചിൽ, ചേമ്പ് തുടങ്ങി ഒട്ടേറെ വിഭവങ്ങൾ കൃഷിയിടത്ത് ഉണ്ട്. കീടനാശിനി പ്രയോഗം തീരെയില്ല.

ഒരു ചെറിയ കുടിലിലാണ് ആ വൃദ്ധന്റെ താമസം. 5 വസ്ത്രങ്ങൾ എല്ലാം കീറിയതും പൊടിഞ്ഞതും . പിന്നീട് കൃഷിചെയ്ത് സമ്പാദിച്ച് ചെരുപ്പും തോർത്തും രണ്ട് മൂന്ന് വസ്ത്രങ്ങളും വാങ്ങിക്കൂട്ടി. ഇതൊക്കെയാണ് ആ വൃദ്ധന്റെ സമ്പാദ്യങ്ങൾ. 

താൻ ഹിന്ദുവാണോ ക്രിസ്ത്യാനിയാണോ മുസൽമാനാണോ എന്നൊന്നും അറിയില്ല. എന്തായാലും ദൈവമുണ്ടെന്നറിയാം.

തനിക്ക് കൂട്ട് ആയിട്ട് ഒരാള് വേണം എന്ന് എപ്പോഴും ദൈവത്തോട് പ്രാർത്ഥിക്കുമായിരുന്നു. അനേകം നാളുകൾ കഴിഞ്ഞു. വൃദ്ധന്റെ ആരോഗ്യം എല്ലാം ക്ഷയിച്ചു. പഴയതു പോലെ കൃഷിസ്ഥലത്തിറങ്ങി കൃഷി ചെയ്യാനൊന്നും വയ്യ. പതിയെ പതിയെ കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേൽക്കാൻ പോലും വയ്യാതായി. ആ വൃദ്ധന് എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ അവിടെക്കിടന്നു.

പെട്ടെന്ന് ആരോ കതകിൽ മുട്ടുന്നത് ആ വൃദ്ധൻ ശ്രദ്ധിച്ചു

"ആരാ ? ആരാണത്?" വൃദ്ധൻ ചോദിച്ചു.

"ഞാൻ ......" അത്രേം മാത്രം പറഞ്ഞൊള്ളൂ എങ്കിലും ആ ശബ്ദം വൃദ്ധനിൽ കോരിത്തരിപ്പ് ഉണ്ടാക്കി. എന്തോ ഒരു ശക്തി ലഭിച്ചതു പോലെ .

അതൊരാൺകുട്ടിയാണെന്ന് വൃദ്ധന് മനസ്സിലായി.

"ഒരു പക്ഷെ കുട്ടി ഉദ്ദേശിച്ച ആളായിരിക്കില്ല ഞാൻ . ആണെങ്കിൽത്തന്നെയും എനിക്കീ കട്ടിലിൽ നിന്ന് ഒന്നെഴുന്നേൽക്കാൻ പോലും സാധിക്കുന്നില്ല. പിന്നെങ്ങനാണ് ഞാൻ തന്നെ സ്വീകരിക്കുക. കത കടഞ്ഞും കിടക്കുന്നു " വൃദ്ധൻ പറഞ്ഞു.

മറുപടി ആയിട്ട് ഒരു ചിരി നൽകിക്കൊണ്ട് ആ കുട്ടി അകത്തു കടന്നു.

വൃദ്ധനാകെ അത്ഭുതപ്പെട്ടു പോയി. എങ്ങനെയാണ് ആ കുട്ടി വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറിയത്?

കുട്ടിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയ വൃദ്ധന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് തെളിമ , മനസ്സിനാശ്വാസം. ആ കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത് തേജസ്സു നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അഞ്ചടിപ്പൊക്കവും മെലിഞ്ഞ് വെളുത്ത ശരീരം .

"ആരാ നീ ? " വൃദ്ധൻ ചോദിച്ചു.

"ഞാനും അപ്പൂപ്പനെപ്പോലെയുള്ള ഒരാളാ " ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞു. വൃദ്ധന്റെ അവസ്ഥ അവനൊറ്റ നോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലായി.

"എനിക്കപ്പൂപ്പനും അപ്പൂപ്പന് ഞാനും ഉണ്ട് . ഇപ്പോൾ നമ്മൾ അനാഥരല്ല " ദൈവത്തിന് എങ്ങനെയാണ് നന്ദി പറയേണ്ടത് എന്നറിയാതെ അപ്പൂപ്പൻ കുഴങ്ങി. ആ കുട്ടി വൃദ്ധനെ കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് ജനാലയുടെ അരികിലുള്ള കസേരയിൽ ഇരുത്തി. ആ കുട്ടിയുടെ കൈകൾ പനിനീർ പുഷ്‌പ ഇതളുകളെപ്പോലെ മൃദുലമായിത്തോന്നി. അനേകം നാളുകൾ കഴിഞ്ഞു. അപ്പൂപ്പൻ വളരെ അവശനായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. കട്ടിലിൽ കിടന്ന ആ വൃദ്ധന് കുട്ടിയെ ഒന്നുകൂടി കാണണമെന്നു തോന്നി. ശബ്ദമുയർത്താൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. പക്ഷെ ആ സമയത്ത് കുട്ടി വൃദ്ധന്റെ അടുത്തു വന്നു. പെട്ടെന്ന് ആ വൃദ്ധൻ കുട്ടിയോട് എന്തോ ചോദിക്കാനുള്ളതു പോലെ ആഗ്യം കാണിച്ചു. കുട്ടിക്ക്‌ കാര്യം മനസ്സിലായി. "ആരാണ് ഞാൻ എന്നല്ലേ "

പെട്ടെന്ന് അവിടമാകെ പ്രകാശം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. അതേ ഈശ്വരൻ തന്നെ. അപ്പോർ ആ വൃദ്ധന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ശബ്ദമുയർന്നു.

"ദൈവമേ നന്ദി... "

പിന്നീട് ആ വൃദ്ധന്റെ മിഴികളടഞ്ഞു . എന്നെന്നേക്കുമായി.

 ജിൻസാ മറിയം ഷാജി